وبسایت شخصی عادله قدسی زاده

چند ساعت به سال تحویل مانده و دوست دارم در میان نوشته‌های اینجا، یکی هم مربوط به روز آخر سال باشد. سرخوشم از اینکه سری آخر کماچ‌هایی که درست کردم شبیه‌تر شده به آنچه که در سیرجان می‌خوردم. یک هفت سین نسبتا مفصل چیدم و چند تا عکس گرفتیم، بعد منتقلش کردم به گوشه‌ای که مخل آسایش گربه نشود یا گربه به همش نریزد! هرچند می‌دانم که به هوای سبزه بارها می‌رود سر سفره و هر بار کمی از سبزه…

اوایل امسال که می‌نوشتم، وقتی می‌خواستم تاریخ را بنویسم، قلمم به صورت پیش‌فرض یک سیزده می‌نوشت تا بعد ببیند ادامه‌اش را با چی پر کند، بعد سه را خط می‌زدم یا تغییرش می‌دادم به چهار و دو تا صفر هم دنبالش می‌گذاشتم. الان دیگر عادت کرده‌ام و سال بعد هم احتمالا تا به رقم آخر سال برسم یادم می‌‌آید که در چه سالی هستیم. من حال و هوای عید را دوست دارم. از خانه که بیایم بیرون کمی که بچرخم…

هر کسی برای خودش دلایلی دارد که راه نوشتن را سد می‌کند. کمال‌گرایی شاید یکی از گنده‌ترین‌ها و پرتکرارترین‌ها باشد. زیاد هم در مورد آن صحبت شده و راه‌های گوناگونی توصیه شده تا شاخ غول کمال‌گرایی را بشکنیم و کلمات را به هم زنجیر کنیم و متن بسازیم. اما مانعی هست که کمتر از آن صحبت می‌شود…

یک هلوی خوشمزه و آبدار را تصور کن. از همان‌ها که وقتی از کنارشان رد می‌شوی عطرشان قلقلکت می‌دهد که مزه‌ی هلو را مهمان دهانت کنی. این هلو‌های مقاومت‌ناپذیر حاصل یک سال تلاش درخت هستند. درختی که برگ‌هایش در بهار سبز شده و شکوفه‌های صورتی زیادی آفریده…

صبح با زنگ موبایل از خواب بیدار می‌شوم. در تمنای یک دم خواب بیشتر از رختخواب دل می‌کنم و روی صفحه‌ی موبایل می‌زنم که صدایش را قطع کند. شب قبل نقشه‌ها کشیده‌ام برای اولین ساعات بیداری که البته در آن لحظات حال و حوصله‌ی هیچ‌کدام را ندارم…