وبسایت شخصی عادله قدسی زاده

اولین تار موی سفیدی که دیدم حوالی تولد سی سالگی بود. وقتی موهایم را شانه می‌زدم یک تار سفید روی شانه بین بقیه‌ی رشته‌های سیاه داشت جلوه‌گری می‌کرد. بعدها هرچه گشتم توی موهایم نتوانستم باقی سفیدها را پیدا کنم.

قبل از سال تحویل در آینه داشتم خودم را برانداز می‌کردم و دستی به موهایم می‌کشیدم. نمی‌دانم چرا شروع کردم به نگاه کردن ریشه‌های موی قسمت‌هایی که معمولا فرق را از آنجا باز نمی‌کنم. همانجا بود که چشمم به دو تار موی سفید دیگر خورد. یکی کوتاه‌بود، از آن موهایی که هی می‌ریزد و در می‌آید و هیچ وقت اندازه‌ی بقیه‌ی موها نیست. یکی ولی پا به پای بقیه‌ی موها رشد کرده بود و لابه لای رشته موهای سیاه پنهان بود.

گمانم موهای سفیدم خیلی دلشان می‌خواهند از آنها پندی بگیرم.

پیامشان هم رسید. دوران موهای سیاه در حال گذر است و کم کم وارد دوران موهای سفید می‌شوم.

گذر از جوانی آهسته اتفاق می‌افتد، مثل تغییر سال نیست که در یک دم توپ در کنند و از آن لحظه به بعد سال جدید باشد. برای من این‌طور بود که یک روز دیدم افرادی که سال تولدشان هفتاد و چند یا هشتاد و چند است وارد کار شدند و دارند کم کم زندگی را مطابق میلشان می‌سازند.

بعد دیدم در همین گذر سال‌ها و زمانی که داشتم، تجربه‌هایی کسب کردم که دوستان تازه نفس ندارند. بعدتر دیدم دنیا را جور دیگری تجربه‌ کرده‌اند و این تجربه‌ی متفاوت باعث شده در خیلی چیزها از من جلوتر باشند. برایم جالب بود. انگار جهشی چند کلاس را گذرانده‌اند یا بعضی موضوعات به صورت پیش‌فرض برای آنها نصب شده.

باری

سال جدید را با همراهی موهای سپید نو کردم و دارم سعی می‌کنم بپذیرم که دوره‌ی جدید زندگی از راه می‌رسد. هرچند که من حواسم نباشد.