وبسایت شخصی عادله قدسی زاده

قبل از خواب معمولا به ارزیابی هر روز می پردازم. چند وقت پیش دقت کردم که بی‌رحمانه به قضاوت کارهای هر روزم می‌نشینم.

وقت خواب که می‌شود یاد تمام کارهایی می‌افتم که دلم می‌خواست انجامشان بدهم. از کارهایی مثل مرتب کردن زباله‌ها برای تحویل به جاروب و بافتن شال گردنی که قبل از کرونا سر انداختم تا جمع کردن لباس‌های شسته از روی بند رخت و رونویسی از فلان کتاب.

اخیرا متوجه شدم پدیده‌ای وجود دارد به نام revenge bedtime procrastination یا انتقام از زمان با طفره رفتن از خواب، که باعث می‌شود خواب شیرین شب را قربانی کارهای نکرده کنیم و دیرتر بخوابیم تا به آن کارها برسیم.

از وقتی فهمیدم چنین پدیده‌ای اسم دارد و من تنها فردی نیستم در جهان که سعی می کنم با یک ساعت دیر خوابیدن شبانه روز را برای خودم طولانی‌تر کنم، مچ خودم را می‌گیرم که در دامش نیفتم. بیشتر حواسم هست که طی روز زمان کمتری برای کارهایی که برایم مهم هستند بگذارم اما کنارش حواسم هم هست که در ساعات بیداری یک روز نمی‌توان به اندازه‌ی یک ماه کار کرد.

با غم و اندوه این را هم می‌پذیرم که برای تمام کارهای دلخواهم وقت ندارم.

این چند خط را هم نوشتم که کمی دیرتر روز را به پایان برسانم!