قبل از آنکه خواب چشم‌هایم را ببندد
بعضی روزها کارم که تمام می‌شود لپتاپم را برمی‌دارم و روی مبل می‌نشینم و وبگردی می‌کنم. هدف اصلی‌ام این است که چیزی بنویسم برای انتشار در وبلاگ. گاهی به جای نوشتن از این سایت به آن سایت و از این وبلاگ به آن وبلاگ می‌روم تا جایی که باتری لپتاپ از شارژ تهی می‌شود و ناچارم خودم را به نزدیک پریز برق منتقل کنم. بعضی وقت‌ها هم که اواخر کار نوشتن هستم، تمام فایل‌ها و پنجره‌های اضافی را می‌بندم که وسط انتشار مطلب شارژ باتری ته نکشد.
داشتم با خودم فکر می‌کردم اگر مثل همان علامتی که نشان می‌دهد چقدر از شارژ باتری مانده، نشانه‌ای داشتم که بفهمم چقدر دیگر انرژی دارم، کمتر وقتم را تلف می‌کردم.انگار وقتی محدودیت انرژی و توجه جلوی چشمم باشد بیشتر حواسم هست که با این مقدار تمام‌شدنی از توانم چه می‌کنم. در مقابل وقتی نمی‌بینم که چقدر از توان روزانه‌ام را صرف کردم، حواسم نیست که چطور دارم انرژی گران‌بهایم را دور می‌ریزم. ولی کاملا دقت می‌کنم که اواخر شارژ باتری موبایل یا لپتاپ، سراغ کارهای غیر ضروری نروم و فقط همان‌کاری را انجام دهم که می‌خواستم.
شاید بد نباشد در به‌روزرسانی بعدی انسان این امکان را هم به انسان اضافه کنند که ببیند چقدر دیگر برای کار کردن در هرروز جان دارد، این‌طوری احتمالا وقتم را صرف چیزهایی می‌کنم که بیشتر دوستشان دارم یا اولویت بیشتری برایم دارند. شاید با این کار این حس «هیچ‌کاری نکردم» پایان روز هم کمتر شود و شب‌ها با خیال آسوده‌تری بخوابم.
