وبسایت شخصی عادله قدسی زاده

روز مادر است و هر طرف که سر می‌چرخانم تبریک‌ می‌بینم. در پیامک‌های گوشی سیل تخفیف‌هاست که به مناسبت روز زن و روز مادر دریافت می‌کنم. در ایمیل‌ها هم با شدت کمتری همین ماجرا تکرار شده. البته اینها به گرد پای شبکه‌های اجتماعی نمی‌رسند.

در اینستاگرام خیلی از دوستانی که دنبالشان می‌کنم عکس‌ مادر‌هایشان را گذاشتند که بهترین مادر در دنیای خودشان است و به بهانه‌ی این روز از مادرشان تشکر کرده‌اند. خیلی هم خوب و قشنگ و دوست‌‌داشتنی است و تماشای این همه محبت، حال خوشی منتقل می‌کند.

با این حال چیزی پشت برخی از این تبریک‌ها پنهان شده که به نظرم آزار دهنده است.

در خیلی از تبریک‌هایی که دیدم، به فداکاری مادران اشاره شده بود. مادر شدن به همراه خود فداکاری‌ها و از خودگذشتگی‌های زیادی به همراه دارد و منکر آن نیستم. اما به نظرم ناخوشایند است که همیشه صفت فداکار یا از ایثارگر را به مادر زنجیر کنیم. البته که در این مرزهایی که ساکنش هستیم هنوز روی کاغذ هم فاصله‌ی زیادی داریم با شرایطی که زنان (و مردان) آزادی انتخاب سبک‌های مختلف زندگی را داشته باشند، با این حال تا آنجا که می‌توانیم بهتر است به شرایط موجود دامن نزنیم و لااقل با واژه‌های پیش‌فرضی که بر زبان جاری می‌شوند، ناخواسته این محدودیت‌‌ها را تشدید نکنیم.

روز مادر مبارک باشد، به همه‌ی مادرها مبارک باشد. مادرهایی که:

تمام وقتشان را کنار فرزندشان نگذارند.

انتخاب کردند که نقش‌‌های جدی دیگری به جز مادری هم داشته باشند.

تصمیمشان این بود که تمرکزشان را روی جنبه‌ی دیگری از زندگی به جز مادر بودن بگذارند.

و به همه‌ی مادرهایی که در تصویر آشنای مادر فداکار جا نشدند و به خاطر این همیشه عذاب وجدان داشتند که مادر خوبی نیستند.